سیاره کپلر - 22 ب

اگر بر سطح سیاره کپلر - ۲۲ ب بایستیم چه منظره ای را خواهیم دید؟  "ران میلر"، هنرمندِ حیطة دانش، این منظره را که شاید روزی بتواند جایگاه انسانهای مهاجرت کرده از زمین باشد، به تصویر کشیده است. سطح این سیاره سرشار از آب است، و جریانی پیوسته از ابرها، بسیاری از سیاراتِ خواهر آن را از دید پنهان م یکنند. شاید کپلر- ۲۲ ب به زیبایی خانة زمینی ما باشد. کپلر- ۲۲ ب تقریبا دو برابر اندازة زمین است؛ و در فاصله ای از خورشیدش قرار گرفته که اجازه می دهد آب به صورت مایع در آن جریان داشته باشد. در ضمن، قرارگیری در این فاصله باعث می شود دمای سطح آن نه آنقدر سرد و نه آنقدر گرم باشد که حیات –به شکلی که ما می شناسیم- نتواند در آن پدیدار شود.

  

تولید سبک ترین ماده دنیا

    

گروهی از محققان موفق شده اند سب کترین ماده جهان را با چگالی 0/9 میلی گرم بر سی سی تولید کنند که حدود صد برابر سبک تر از پلی استایرن انبساطی است. این ماده جدید، معماری سلولی "میکرو شبکه ای" دارد. این گروه از محققان توانستند ماده ای تولید کنند که 99/9 درصد آن از هوا و تنها 0/01 درصد آن از ماده جامد تشکیل شده است؛ این کار از طریق طراحی ماده در مقیاس نانو، میکرو و میلی انجام شده است.

کلید اصلی این کار، تولید یک شبکه به هم پیوسته از لوله های توخالی است که ضخامت دیواره آنها هزار برابر کمتر از قطر موی انسان است. معماری خاص این ماده، رفتار مکانیکی یک فلز را به آن بخشیده است که از آن جمله می توان به قابلیت بازگشت به حالت اولیه پس از فشردگی تا حد 50 درصد و همچنین جذب انرژی بسیار بالای آن اشاره کرد.

یکی از محققان می گوید: "با کاهش ابعاد مواد به مقیاس نانو متری، استحکام مکانیکی آنها افزایش می یابد. اگر این قابلیت با امکان تنظیم معماری میکرو شبکه یک ماده ترکیب شود، می توان به یک ماده سلولی منحصر به فرد دست یافت."

این ماده جدید می تواند به عنوان الکترود باتری ها و یا جاذب امواج صوتی، ارتعاشات یا شوک ها عمل کند. یکی از پژوهشگران، این ماده جدید را با ساختمان های معروف بزرگ مقایسه می کند: "ساختمان های پیشرفت های همچون برج ایفل بسیار سبک بوده و به دلیل معماری خاصشان از وزن بسیار بهینه ای برخوردارند. ما می خواهیم این ایده را در مقیاس میکرو و نانو اجرا و مواد بسیار سبک تری تولید کنیم."   

                                                                                                                             منبع:ماه نامه دانشمند           

ستاره نوترونی

زمانی که ستارگان بزرگتر، از خورشید، تمام سوخت خود را به مصرف می رسانند،معمولا لایه های بیرونی را با یک انفجار مهیب که «ابرنواختر» نامیده می شود به خارج پرتاب می کنند. چنین انفجاری به قدری عظیم و درخشان است که به اندازه چندین میلیون ستاره، روشنایی ایجاد می کنند.

آلفا قنطورس

حدود چهار سال نوری دورتر از زمین، آلفا قنطورس نزدیک ترین منظومه ستاره ای به خورشید ماست. در آسمان شب، مانند یک ستاره به نظر می رسد. ولی در واقع سه ستاره در آن وجود دارد. دو ستاره خورشید مانند، آلفا قنطورس A و آلفا قنطورس B با فاصله ای حدود 23 برابر فاصله زمین از خورشید از هم دور هستند و هر 80 سال زمینی به دور یک مدار مشترک می گردند. ستاره سومی هم وجود دارد که ستاره کم نورتر منظومه است؛ یعنی پروکسیما قنطورس که به دور دو ستاره دیگر در فاصله ای بسیار دور می گردد. پروکسیما، نزدیک ترین ستاره این منظومه به ماست.

  

نور و چگونگی حرکت آن در فضا

میدان الکترو مغناطیسی یکی از مهم ترین چیزهایی است که در عالم وجود دارد. این پدیده در همه جا وجود دارد و نه تنها اتم ها را در کنار یکدیگر نگه می دارد، بلکه موجب می شود که اجزاء کوچک اتم ها ـ که الکترون نام دارند ـ در قید اتم های مختلف باشند و یا جریان های الکتریکی ایجاد کنند. دنیای روزمرهی ما از مجموعه های بسیار بزرگی از اتم ها که به وسیله میدان های الکترومغناطیسی به هم چسبیده اند، ساخته شده است. حتی موجودات زنده ای مانند انسان، برای موجودیت و عملکرد خود، وابسته به میدان های الکترومغناطیسی هستند.

زهره الهه زیبایی یا نماینده وحشت واقعی

در مدت 4 میلیارد سال سیارات داخلی آنقدر از ذرات بین ستاره ای را جذب کردند تا به صخره های سفت و سختی تبدیل شدند.

میلیون ها مایل فاصله، ما را از سیاره زهره جدا کرده است؛ اما گشتی در اطراف زهره  منشاء ی مشترک را برایمان آشکار می سازد.

·         زهره ششمین سیاره از نظر اندازه در منظومه شمسی است و نزدیک ترین به زمین زهره 26 میلیون مایل با زمین فاصله دارد

·         یک سال بر روی زهره 225 روز زمینی طول می کشد

·         اگر شما 150 پوند (68/03886 کیلوگرم)  بر روی زمین وزن داشته باشید بر روی زهره 136 پوند (61/69 کیلوگرم) وزن خواهید داشد

 

عطارد سیاره ای شگفت انگیز

در ابتدا منظومه شمسی گردابی از گاز و غبار بود،این گاز و غبار کم کم شروع به متراکم شدن کرد و قطعات کوچکتر ماده را به وجود آورد. این قطعت کوچک ماده با گرد هم آمدن به صورت قطعه های بزرگتر در آمدند و سیارات این گونه شکل گرفتند. 4/5 میلیارد سال بعد، عطارد نزدیک ترین سیاره به خورشید شکل گرفت که علی رغم نزدیکی به خورشید، عطارد به کشتی سیاهی می ماند که در خانواده سیارگاه راه می پیماید.

عطارد صخره ای شکل و جامد است. عطارد را می توان هنگام گرگ و میش قبل از غروب آفتاب و همچنین بعد از طلوع آفتاب نزدیک به افق جست و جو کرد .

عطارد هیچ قمر و همچنین اتمسفری ندارد.

میدان مغناطیسی عطارد فقط درصدی از میدان مغناطیسی زمین است.

عطارد با داشتن قطری حدود 4880 کیلومتر کوچکترین سیاره داخلی منظومه شمسی است. جو آن به قدری رقیق است که حتی می توان از آن صرف نظر کرد.

آسمانش همیشه شبیه به شب های پر ستاره می ماند آسمان همواره سیاه است

دلیل این که ما در روی زمین آسمانی آبی داریم به اتمسفرمان مربوط می شود. نیتروژن اساسا نور را به رنگ آبی پخش می کند و برای همین است که آسمانش آبی است. از آنجا که عطارد اتمسفری ندارد آسمانش همیشه سیاه است.

88 روز طول می کشد تا عطارد یکبار  در مدار خود به دور خورشید بچرخد. گاهی اوقات زمانی که عطارد میان زمین و خورشید در یک خط قرار بگیرد ما عطارد را می بینیم که از مقابل خورشید عبور می کند. سطح عطارد همانند ماه، صخره ای، پر از دهانه و بدون حیات است اما هسته درونی آن همانند زمین آهنی است این هسته به بزرگی ماه است. عطارد با داشتن 70 درصد آهن چگال ترین سیاره منظومه شمسی است.

 

نور و ستارگان

 

 

حرکت هر چیزی در جهان ما، حتی نور مستلزم گذر زمان است. نور در فضا با حداکثر سرعت خود یعنی 300000 کیلومتر در ثانیه حرکت می کند. این سرعت، سرعت نور نامیده می شود.

مسافرت نور از ماه به زمین تنها 1.3 ثانیه طول می کشد. خورشید نسبت به ماه در فاصله بسیار دورتری نسبت به زمین قرار دارد. سفر نور از خورشید به زمین 8 دقیقه و 30 ثانیه به طول می انجامد.

           

فراسیارات

فراسیاره، سیاره ای است که به دور ستاره ای به غیر از خورشید می گردد. تا به حال، بیش از 240 فراسیاره  در فضا شناسایی شده اند و هر ماه به این تعداد افزوده می شود. این تعداد ممکن است در مقایسه با صدها میلیار ستاره ای که در کهکشان راه شیری شناسایی شده اند ، زیاد به نظر نرسد، اما تعداد کم فراسیارات به خاطر دشواری شناسایی آن هاست. شناسایی ستاره به علت بزرگی آن و نوری که از خود ساطع می کند، کار آسانی است. در حالی که یک سیاره بسیار کوچک تر است و تنها، نوری که از ستاره به آن می تابد را منعکس می کند.

بیشتر روش هایی که برای بررسی فراسیارات مورد استفاده قرار می گیرند، غیر مستقیم هستند، یعنی اینکه فراسیاره مستقیماً دیده نمی شود، بلکه تنایج حاصل از وجود آن مورد مشاهده قرار می گیرند. برای مثال، یک فراسیاره بزرگ با گرانشی که دارد، ستاره نزدیک به خودش را جذب کرده و باعث جابه جایی اندک ستاره می گردد. این جا به جایی ستاره از روی زمین قابل شناسایی است. 169 فراسیاره به این روش کشف شده اند، این فراسیارات بسیار بزرگ هستند، حتی بزرگتر از مشتری که بزرگترین سیاره منظومه شمسی است.

ماهواره کوروت که در دسامبر 2006 به فضا فرستاده شد، قادر است جزئی ترین تغییرات در مقدار نور تابش شده از ستارگان را شناسایی کند. چنین تغییراتی ممکن است زمانی رخ دهد که یک فراسیاره (حتی یک فراسیاره کوچک) از مقابل ستاره ای عبور کند. کیفیت ردیاب هایی که کوروت به آن ها مجهز شده است باید آن را قادر سازد که فرا سیاره هایی که به مراتب کوچک تر از قبل را شناسایی کند، فراسیارات تقریبا دو برابر اندازه زمین هستند. تا به حال فراسیاره ای هم اندازه زمین دیده نشده است.

                                                            منبع: کتاب دریچه ای به سوی کیهان اثر استیفن هاوکینگ

منظومه شمسی

منظومه شمسی

به خانواده کیهانی خورشید ما منظومه شمسی گفته می شود. این منظومه شامل کلیه اجرامی است که در محدوده جاذبه خورشید قرار می گیرند، یعنی: سیارات، سیارات کتوله، قمرها، ستاره های دنباله دار، سیارک ها و دیگر اجرام کوچکی که هنوز کشف نشده اند. جرمی که به دام جاذبه خورشید افتاده باشد، به دور خورشید شروع به گردش می کند.

در منظومه شمسی هشت سیاره وجود دارد که به ترتیب نزدیکی به خورشید عبارت اند از:

عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون