اختر شناسان بر این باورند که جهان پر از سیاه چاله است. بزرگترین سیاه چاله ها که میلیون ها برابر خورشید جرم دارند در مرکز کهکشان ها قرار دارند. اما وقتی سیاه چاله ای شکل می گیرد، چه اتفاقی می افتد؟ آیا سیاه چاله جایی است که ماده و اطلاعات برای همیشه درونش ناپدید می شوند؟
سیاه چاله ها نتیجه مستقیم نظریه نسبیت عام اینشتین هستند که سیاه چاله را بسیار ساده تعریف می کند؛ یا معرفی افق رویدادی که درون سیاه چاله را از اطرافش جدا می کند(افق رویداد جایی استن که سرعت فرار برابر سرعت نور است.) در مرکز سیاه چاله تکینگی داریم؛ یعنی جایی که همه جرم در نقطه ای واحد یکی شده است.
هر چیزی که به درون افق رویداد راه پیدا کند برای همیشه ناپدید می شود. اما در سال 1971 (1353)، فیزی دان انگلیسی استیون هاوکینگ نشان داد که بر اساس قوانین مکانیک کوانتمی ممکن است نوعی تابش (به نام تابش هاوکینگ) از افق رویداد بگریزد و سرانجام موجب تبخیر آهسته سیاهچاله شود. البته نمی دانیم که آیا این اتفاق ممکن است موجب بازیابی اطلاعات (هر چند به شکل تغییر یافته) از سیاهچاله شود یا نه. طبق قوانین مکانیک کوانتمی ممکن نیست که اطلاعات ناپدید شوند و تکینگی مرکز سیاهچاله ها هم با قوانین مکانیک کوانتمی سازگاری ندارد؛ بنابراین شاید سیاهچاله ها پیچیده تر تز آن باشند که اینشتین درباره آن ها نظریه پردازی کرده است.
حتی نزدیک ترین سیاه چاله ها هزاران سال نوری از ما دورند و تابش هاوکینگ کم فروغ تر از آن است که از چنین فاصله ای دیده شود در نتیجه بررسی سیاهچاله ها بسیار دشوار است.
