حدود چهار سال نوری دورتر از زمین، آلفا قنطورس نزدیک ترین منظومه ستاره ای به خورشید ماست. در آسمان شب، مانند یک ستاره به نظر می رسد. ولی در واقع سه ستاره در آن وجود دارد. دو ستاره خورشید مانند، آلفا قنطورس A و آلفا قنطورس B با فاصله ای حدود 23 برابر فاصله زمین از خورشید از هم دور هستند و هر 80 سال زمینی به دور یک مدار مشترک می گردند. ستاره سومی هم وجود دارد که ستاره کم نورتر منظومه است؛ یعنی پروکسیما قنطورس که به دور دو ستاره دیگر در فاصله ای بسیار دور می گردد. پروکسیما، نزدیک ترین ستاره این منظومه به ماست.
میدان الکترو مغناطیسی یکی از مهم ترین چیزهایی است که در عالم وجود دارد. این پدیده در همه جا وجود دارد و نه تنها اتم ها را در کنار یکدیگر نگه می دارد، بلکه موجب می شود که اجزاء کوچک اتم ها ـ که الکترون نام دارند ـ در قید اتم های مختلف باشند و یا جریان های الکتریکی ایجاد کنند. دنیای روزمرهی ما از مجموعه های بسیار بزرگی از اتم ها که به وسیله میدان های الکترومغناطیسی به هم چسبیده اند، ساخته شده است. حتی موجودات زنده ای مانند انسان، برای موجودیت و عملکرد خود، وابسته به میدان های الکترومغناطیسی هستند.
در مدت 4 میلیارد سال سیارات داخلی آنقدر از ذرات بین ستاره ای را جذب کردند تا به صخره های سفت و سختی تبدیل شدند.
میلیون ها مایل فاصله، ما را از سیاره زهره جدا کرده است؛ اما گشتی در اطراف زهره منشاء ی مشترک را برایمان آشکار می سازد.
· زهره ششمین سیاره از نظر اندازه در منظومه شمسی است و نزدیک ترین به زمین زهره 26 میلیون مایل با زمین فاصله دارد
· یک سال بر روی زهره 225 روز زمینی طول می کشد
· اگر شما 150 پوند (68/03886 کیلوگرم) بر روی زمین وزن داشته باشید بر روی زهره 136 پوند (61/69 کیلوگرم) وزن خواهید داشد
در ابتدا منظومه شمسی گردابی از گاز و غبار بود،این گاز و غبار کم کم شروع به متراکم شدن کرد و قطعات کوچکتر ماده را به وجود آورد. این قطعت کوچک ماده با گرد هم آمدن به صورت قطعه های بزرگتر در آمدند و سیارات این گونه شکل گرفتند. 4/5 میلیارد سال بعد، عطارد نزدیک ترین سیاره به خورشید شکل گرفت که علی رغم نزدیکی به خورشید، عطارد به کشتی سیاهی می ماند که در خانواده سیارگاه راه می پیماید.
عطارد صخره ای شکل و جامد است. عطارد را می توان هنگام گرگ و میش قبل از غروب آفتاب و همچنین بعد از طلوع آفتاب نزدیک به افق جست و جو کرد .
عطارد هیچ قمر و همچنین اتمسفری ندارد.
میدان مغناطیسی عطارد فقط درصدی از میدان مغناطیسی زمین است.
عطارد با داشتن قطری حدود 4880 کیلومتر کوچکترین سیاره داخلی منظومه شمسی است. جو آن به قدری رقیق است که حتی می توان از آن صرف نظر کرد.
آسمانش همیشه شبیه به شب های پر ستاره می ماند آسمان همواره سیاه است
دلیل این که ما در روی زمین آسمانی آبی داریم به اتمسفرمان مربوط می شود. نیتروژن اساسا نور را به رنگ آبی پخش می کند و برای همین است که آسمانش آبی است. از آنجا که عطارد اتمسفری ندارد آسمانش همیشه سیاه است.
88 روز طول می کشد تا عطارد یکبار در مدار خود به دور خورشید بچرخد. گاهی اوقات زمانی که عطارد میان زمین و خورشید در یک خط قرار بگیرد ما عطارد را می بینیم که از مقابل خورشید عبور می کند. سطح عطارد همانند ماه، صخره ای، پر از دهانه و بدون حیات است اما هسته درونی آن همانند زمین آهنی است این هسته به بزرگی ماه است. عطارد با داشتن 70 درصد آهن چگال ترین سیاره منظومه شمسی است.
حرکت هر چیزی در جهان ما، حتی نور مستلزم گذر زمان است. نور در فضا با حداکثر سرعت خود یعنی 300000 کیلومتر در ثانیه حرکت می کند. این سرعت، سرعت نور نامیده می شود.
مسافرت نور از ماه به زمین تنها 1.3 ثانیه طول می کشد. خورشید نسبت به ماه در فاصله بسیار دورتری نسبت به زمین قرار دارد. سفر نور از خورشید به زمین 8 دقیقه و 30 ثانیه به طول می انجامد.
فراسیاره، سیاره ای است که به دور ستاره ای به غیر از خورشید می گردد. تا به حال، بیش از 240 فراسیاره در فضا شناسایی شده اند و هر ماه به این تعداد افزوده می شود. این تعداد ممکن است در مقایسه با صدها میلیار ستاره ای که در کهکشان راه شیری شناسایی شده اند ، زیاد به نظر نرسد، اما تعداد کم فراسیارات به خاطر دشواری شناسایی آن هاست. شناسایی ستاره به علت بزرگی آن و نوری که از خود ساطع می کند، کار آسانی است. در حالی که یک سیاره بسیار کوچک تر است و تنها، نوری که از ستاره به آن می تابد را منعکس می کند.
بیشتر روش هایی که برای بررسی فراسیارات مورد استفاده قرار می گیرند، غیر مستقیم هستند، یعنی اینکه فراسیاره مستقیماً دیده نمی شود، بلکه تنایج حاصل از وجود آن مورد مشاهده قرار می گیرند. برای مثال، یک فراسیاره بزرگ با گرانشی که دارد، ستاره نزدیک به خودش را جذب کرده و باعث جابه جایی اندک ستاره می گردد. این جا به جایی ستاره از روی زمین قابل شناسایی است. 169 فراسیاره به این روش کشف شده اند، این فراسیارات بسیار بزرگ هستند، حتی بزرگتر از مشتری که بزرگترین سیاره منظومه شمسی است.
ماهواره کوروت که در دسامبر 2006 به فضا فرستاده شد، قادر است جزئی ترین تغییرات در مقدار نور تابش شده از ستارگان را شناسایی کند. چنین تغییراتی ممکن است زمانی رخ دهد که یک فراسیاره (حتی یک فراسیاره کوچک) از مقابل ستاره ای عبور کند. کیفیت ردیاب هایی که کوروت به آن ها مجهز شده است باید آن را قادر سازد که فرا سیاره هایی که به مراتب کوچک تر از قبل را شناسایی کند، فراسیارات تقریبا دو برابر اندازه زمین هستند. تا به حال فراسیاره ای هم اندازه زمین دیده نشده است.
منبع: کتاب دریچه ای به سوی کیهان اثر استیفن هاوکینگ
منظومه شمسی
به خانواده کیهانی خورشید ما منظومه شمسی گفته می شود. این منظومه شامل کلیه اجرامی است که در محدوده جاذبه خورشید قرار می گیرند، یعنی: سیارات، سیارات کتوله، قمرها، ستاره های دنباله دار، سیارک ها و دیگر اجرام کوچکی که هنوز کشف نشده اند. جرمی که به دام جاذبه خورشید افتاده باشد، به دور خورشید شروع به گردش می کند.
در منظومه شمسی هشت سیاره وجود دارد که به ترتیب نزدیکی به خورشید عبارت اند از:
عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون
هر چیزی درون کیهان بخشی از چیزی بزرگتر است.ممکن است درک مقیاس زمین و ماه برای ذهن بشر نسبتا آسان باشد اما حتی نزدیک ترین ستاره هم به طور غیر قابل تصوری دور است و دورترین کهکشان ها میلیارها بار از این هم دورتر هستند. کیهان شناسان که اندازه و ساختار کیهان را مشاهده می کنند از مدل های ریاضی برای ساختن تصویری از مقیاس بزرگ کیهان استفاده می کنند.
اندازه کیهان
کیهان شناسان ممکن است هرگز نتوانند به طور دقیق تعیین کنند که کیهان چقدر بزرگ است. این امکان هم وجود دارد که کیهان حجم محدودی داشته باشد. اما حتی یک کیهان محدود هم مرکز یا مرزی ندارد و بر روی خودش خمیده خواهد بود. بنابراین به صورتی باطل نما، جسمی که در یک جهت در حال حرکت است، در نهایت دوباره در جهت مخالف ظاهر خواهد شد. آنچه مشخص است این است که کیهان در حال انبساط است و از زمان خاستگاهش در انفجار بزرگ در 13/7 میلیارد سال پیش به همین حالت بوده است.
کیهان شناسان می توانند با مطالعه الگوهای تابش باقیمانه از انفجار بزرگ، اندازه حداقلی کیهان را تخمین بزنند. این اندازه باید مقداری محدود از کار درآید. برخی از بخش ها باید اندازه ای حداقل حدود ده ها میلیار سال نوری داشته باشند. میدانیم که یک سال نوری فاصله ای است که نور در طی یک سال می پیماید (یعنی 9/460 هزار میلیارد کیلومتر یا 5/878 میلیارد مایل).کیهان به صورت تحیر آوری بزرگ است.
کیهان مجموعه همه چیزهایی است که وجود دارند، یعنی کل فضا و زمان و همه ماده و انرژی درون آن. کیهان به طور نا شناخته ای پهناور و بیکران است و از زمانی که شکل گرفته است در حال انبساط بوده و هست. در این انبساط، نواحی دور از هم با سرعتی در حد سرعت نور و در برخی موارد احتمالا بیشتر از آن، از هم دورار می شوند. کیهان هر چیزی از کوچکترین اتم ها تا بزرگترین خوشه های کهکشانی را شامل می شود و با این حال به نظر می رسد که همه چیز تحت حاکمیت قوانین اساسی یکسانی هستند.
تمام ماده مرئی (که تنها درصد کوچکی از مجموع ماده است) از بخش های زیر اتمی یکسانی ساخته شده و نیروهای بنیادین یکسانی بر همه اندرکنش های بین این عناصر حاکم هستند.
آگاهی از این اصول حاکم بر کیهان ـ از نسبیت عام تا فیزیک کوانتمی ـ دانش کیهان شناسی را تشکیل می دهد، یعنی مطالعه کیهان به عنوان یک نهاد و وجود.
گرچه این امکان وجود دارد که کیهان برای همیشه ادامه یابد. اما تقریبا به طور حتم انواع ساختارهایی که امروزه در آن وجود دارند، از قبیل سیارات، ستارگان و کهکشان ها برای همشه دوام نخواهند داشت. در آینده ای بسیار دور کهکشان ما و دیگر کهکشان ها یا تکه پاره شده و گرفتار مرگی مزمن، طولانی و سرد خواهند شد و یا در فرآیندی برعکس انفجار بزرگ فشرده شده و خواهند رمبید. این که کدام یک از این سرنوشت ها در مورد کیهان اتفاق می افتد تا حد قابل ملاحضه ای به طبیعت انرژی تاریک بستگی دارد. این انرژی یک نیروی مرموز و خلاف گرانش است که اخیرا معلوم شده و نقشی مهم در رفتار بزرگ مقیاس عالم بازی می کند.
کیهان شناسان امیدوارند تا به سؤالاتی از این قبیل پاسخ دهند که :
ابعاد کیهان چقدر است؟ چقدر عمر دارد؟ و در بزرگترین مقیاس چگونه کار می کند؟