زهره الهه زیبایی یا نماینده وحشت واقعی

در مدت 4 میلیارد سال سیارات داخلی آنقدر از ذرات بین ستاره ای را جذب کردند تا به صخره های سفت و سختی تبدیل شدند.

میلیون ها مایل فاصله، ما را از سیاره زهره جدا کرده است؛ اما گشتی در اطراف زهره  منشاء ی مشترک را برایمان آشکار می سازد.

·         زهره ششمین سیاره از نظر اندازه در منظومه شمسی است و نزدیک ترین به زمین زهره 26 میلیون مایل با زمین فاصله دارد

·         یک سال بر روی زهره 225 روز زمینی طول می کشد

·         اگر شما 150 پوند (68/03886 کیلوگرم)  بر روی زمین وزن داشته باشید بر روی زهره 136 پوند (61/69 کیلوگرم) وزن خواهید داشد

 

زهره در دوران ماقبل تاریخ شناسایی و ونوس (الهه ی زیبایی در روم باستان) نام گذاری شده بود زیرا زهره چنان حضوری زیبا در آسمان دارد که گویی آن جا مأمن پیوند عاشقان است.

اما امروزه می دانیم زهره آن گونه که رومیان باستان به آن می نگریستند و فریفته حضور با صلابتش شده بودند نیست.

ستاره شناسان یونان باستان فکر می کردند که زهره دو ستاره است. یکی که در آسمان صبحگاهی می درخشد و پیام آور روشنایی صبح است و دیگری که در آسمان شامگاهی می درخشد. تا این که فیثاغورث ریاضیدان و فیلسوف یونانی دریافت که آن ها در واقع یکی هستند و هر دو مربوط به یک جرم می باشند.

زهره مدت های مدیدی است که به عنوان سیاره خواهر ما قلمداد می شود؛ زیرا که از نظر ترکیب، جاذبه، چگالی و اندازه به زمین شباهت بسیاری دارد. زهره و زمین از بسیاری از جهات  تقریبا دو قولو محسوب می شوند آن ها تقریبا یک اندازه دارند، البته زهره اندکی کوچک تر از زمین است لذا اگر زمین یک توپ بسکتبال باشد، زهره یک توپ فوتبال است.

 

        

 

برای مدت ها دانشمندان فکر می کردند که این سیاره ی دو قلوی زمین، همانند زمین پوشیده از اقیانوس های ژرف است و جنگل های انبوهی دارد و همچنین آب و هوایی که به آن ظرفیت داشتن یک حیات هوشمند را می دهد.

تناقض وقتی ظاهر شد که ما به زهره دسترسی پیدا کردیم و شروع به کاوش در آن کردیم  و دیدیم  اوضاع آن جا کاملا متفاوت است و به آن جا رسیدیم که دریافتیم زهره کمتر از یک خواهر بیگانه و غریب برای زمین نیست.

 

    
          

      

از زمان مارینر 2 در سال 1962، بیش از 20 کاوشگر فضایی بر روی زهره مطالعه کرده اند. اولین کاوشگر فضایی که بر روی سیاره ای فضایی نشسته است، ونرا 7 متعلق به شوروی بود که در سال 1970 بر روی زهره نشست.

پس این جا ما دو سیاره داریم که از نظر خصوصیات حجمی و اندازه بسیار شبیه اند اما هر کدام به راهی متفاوت تکامل یافته اند و این مساله، مشکلی جالب در فهم تکامل سیاره ای به وجود آورد. یک جور رویدادهای کنترل شده بر سر این دو سیاره مشابه آمده است و به آن ها فرصتی داده تا در عرض 4 میلیار سال، پیش بروند.

ابتدا، بعضی تفاوت های اساسی به چشم می خورد:

زهره به شدت در معرض برخورد سنگ های آسمانی بوده است یکی از آن ها آن قدر قوی بوده که بعضی دانشمندان فکر می کنند که موجب شده محور چرخش سیاره معکوس شود.

زهره یک چرخش بسیار آهسته حول محور خود دارد و این همان چیزی است که آن را چرخش عقب گرد می نامند. در نتیجه زهره در مقایسه با جهت گردش همه سیارات دیگر وارونه می گردد. به خاطر همین چرخش معکوس، خورشید از غرب طلوع و به شرق غروب می کند و روز زهره ای، روزی بس طولانی است. مدت زمان از یک طلوع تا طلوع بعدی تقریبا هشت ماه زمین است ولی الگوی مدار و روزهای طولانی، چیزی نیست که زهره را محیطی سخت و تحمل ناپذیر می کند.

تا حدی آب و هوای بد سگال آن با درجه حرارت سطحی 482 درجه سانتی گراد است که چنین از او می سازد. زهره یکی از داغ ترین سیارات در منظومه شمسی است ـ آن قدر داغ که سرب را ذوب می کند.

فشار جّو در آنجا 90 برابر فشار جّو در زمین است. این بدان معناست که اگر شما در روی سطح زهره بایستید، همان فشاری را احساس خواهید کرد که در ته یک اقیانوس بسیار عمیق احساس می کنید.

این موج حرارتی بی شفقت به خاطر پدیده ای روی می دهد که به آن اثر گلخانه ای می گوییم؛ پدیده ی مشابهی که آب و هوای زمین را در کنترل دارد و آن را از حیات پر کرده است

زهره همیشه این گونه داغ نبوده است. تصور می شود در ابتدای تاریخچه خود، زهره سطحی شبیه زمین داشته است و بعد ها اقیانوس های خود را از دست داده است (در اثر همان چیزی که آن را اثر گل خانه ای ویران کننده می نامند.)

برخی از دانشمندان بر این باورند که «اثر گلخانه ای» افسار گسیخته ی زهره مشابه شرایطی است که اگر روزی روزی گرمای سطح زمین کنترل نشود، ممکن است روی زمین هم اقفاق بیفتد.

در زهره گازهای گلخانه ای به طور دقیق حرارت خورشید را به دام نمی اندازند اما به طور مؤثری میزان سرعت فرار آن را کاهش می دهند.

اثر گلخانه ای بر روی هر سیاره وضعیتی است که در آن دمای سطح سیاره داغ تر می شود زیرا گازهای اتمسفر حرارت را به دام انداخته در حالی که به نور خورشید اجازه عبور می دهند.

تقریبا همه اتمسفر زهره از دی اکسید کربن تشکیل شده است و چنان حجم عظیمی از گاز، حرارت بیشتری را به دام می اندازد و لذا یک اثر گل خانه ای قوی ایجاد می کند. به همین خاطر است که زهره تا این حد داغ است.

ما از روی زمین قادر به دیدن زهره هستیم، همانند ستاره ای در آسمان صبح و غروب چشمک می زند. درخشش زهره به دلیل نزدیکی به زمین نیست بلکه به این دلیل است که: زهره سیاره ای است با قابلیت بیشترین انعکاس نور زیرا توسط ابرهای منعکس کننده و درخشان پوشیده شده است. 80 درصد نور خورشید توسط این ابرها که مانند پتویی زهره را پوشانده اند منعکس می شود. اما حتی در این ابرها هم زهره ترتیبی می دهد تا طبیعت شیطانی خود را نشان دهد.

ابرهای زهره از اسیدسولفوریک تشکیل شده اند و آن هم از دی اکسد سولفور تشکیل شده است که از آتشفشان های سطح زهره بیرون می آیند.

در هر قرن زهره حدوداً دو بار از میان زمین و خورشید عبور می کند. به این عمل گذر زهره گفته می شود. این گذرها به صورت جفت و با فاصله زمانی هشت سال از یکدیگر انجام می گیرند. از زمان اختراع تلسکوپ گذر زهره از بین زمین و خورشید در سال های 1631-1639 ، 1761-1769 ، 1874-1882 رصد شده است. در ژوئن سال 2004 ستاره شناسان زهره را به صورت نقطه ای کوچک در حال گذر از مقابل خورشید مشاهده کردند. مشابه این حادثه در اوایل قرن بیست و یکم، در ششم ژوئن سال 2012، به وقوع پیوست.