هر چیزی درون کیهان بخشی از چیزی بزرگتر است.ممکن است درک مقیاس زمین و ماه برای ذهن بشر نسبتا آسان باشد اما حتی نزدیک ترین ستاره هم به طور غیر قابل تصوری دور است و دورترین کهکشان ها میلیارها بار از این هم دورتر هستند. کیهان شناسان که اندازه و ساختار کیهان را مشاهده می کنند از مدل های ریاضی برای ساختن تصویری از مقیاس بزرگ کیهان استفاده می کنند.
اندازه کیهان
کیهان شناسان ممکن است هرگز نتوانند به طور دقیق تعیین کنند که کیهان چقدر بزرگ است. این امکان هم وجود دارد که کیهان حجم محدودی داشته باشد. اما حتی یک کیهان محدود هم مرکز یا مرزی ندارد و بر روی خودش خمیده خواهد بود. بنابراین به صورتی باطل نما، جسمی که در یک جهت در حال حرکت است، در نهایت دوباره در جهت مخالف ظاهر خواهد شد. آنچه مشخص است این است که کیهان در حال انبساط است و از زمان خاستگاهش در انفجار بزرگ در 13/7 میلیارد سال پیش به همین حالت بوده است.
کیهان شناسان می توانند با مطالعه الگوهای تابش باقیمانه از انفجار بزرگ، اندازه حداقلی کیهان را تخمین بزنند. این اندازه باید مقداری محدود از کار درآید. برخی از بخش ها باید اندازه ای حداقل حدود ده ها میلیار سال نوری داشته باشند. میدانیم که یک سال نوری فاصله ای است که نور در طی یک سال می پیماید (یعنی 9/460 هزار میلیارد کیلومتر یا 5/878 میلیارد مایل).کیهان به صورت تحیر آوری بزرگ است.