زمانی زمین دو قمر داشت !

براساس اظهارات دانشمندان متخصص ماه و قمرشناس، سیاره ما زمانی دارای دو قمر بوده است.

این دانشمندان با اشاره به این که نظریه آنها با نظریات کنونی متفاوت است. مشهور ترین نظریه امروز درباره ماه این است که قمر سیاره زمین از مواد یک جسم بزرگ کیهانی که به زمین اصابت کرده ساخته شده است.

زمین دارای یک قمر دیگر بوده که اندازه آن از قمری که امروز مشاهده می کنیم کوچکتر بوده است و تنها چند میلیون سال دوام آورده و پس از آن با قمر امروز زمین برخورد کرده و از بین رفته است.

عطارد سیاره ای شگفت انگیز

در ابتدا منظومه شمسی گردابی از گاز و غبار بود،این گاز و غبار کم کم شروع به متراکم شدن کرد و قطعات کوچکتر ماده را به وجود آورد. این قطعت کوچک ماده با گرد هم آمدن به صورت قطعه های بزرگتر در آمدند و سیارات این گونه شکل گرفتند. 4/5 میلیارد سال بعد، عطارد نزدیک ترین سیاره به خورشید شکل گرفت که علی رغم نزدیکی به خورشید، عطارد به کشتی سیاهی می ماند که در خانواده سیارگاه راه می پیماید.

عطارد صخره ای شکل و جامد است. عطارد را می توان هنگام گرگ و میش قبل از غروب آفتاب و همچنین بعد از طلوع آفتاب نزدیک به افق جست و جو کرد .

عطارد هیچ قمر و همچنین اتمسفری ندارد.

میدان مغناطیسی عطارد فقط درصدی از میدان مغناطیسی زمین است.

عطارد با داشتن قطری حدود 4880 کیلومتر کوچکترین سیاره داخلی منظومه شمسی است. جو آن به قدری رقیق است که حتی می توان از آن صرف نظر کرد.

آسمانش همیشه شبیه به شب های پر ستاره می ماند آسمان همواره سیاه است

دلیل این که ما در روی زمین آسمانی آبی داریم به اتمسفرمان مربوط می شود. نیتروژن اساسا نور را به رنگ آبی پخش می کند و برای همین است که آسمانش آبی است. از آنجا که عطارد اتمسفری ندارد آسمانش همیشه سیاه است.

88 روز طول می کشد تا عطارد یکبار  در مدار خود به دور خورشید بچرخد. گاهی اوقات زمانی که عطارد میان زمین و خورشید در یک خط قرار بگیرد ما عطارد را می بینیم که از مقابل خورشید عبور می کند. سطح عطارد همانند ماه، صخره ای، پر از دهانه و بدون حیات است اما هسته درونی آن همانند زمین آهنی است این هسته به بزرگی ماه است. عطارد با داشتن 70 درصد آهن چگال ترین سیاره منظومه شمسی است.